Omdat mijn zoon Dan heeft een obsessief-compulsieve stoornis, mijn artikelen richten zich vaak op het perspectief van een ouder. Maar wat als je het kind, en je ouders is het een worstelen met de aandoening?

Natuurlijk, de kwesties kinderen en hun gezinnen hebben te maken is afhankelijk van leeftijd en persoonlijkheden van de kinderen, evenals elke specifieke situatie. Maar het maakt niet uit hoe oud ze zijn, ik denk dat kinderen moeten worden opgeleid over wat OCS is en hoe het invloed heeft op hun ouders. Goede therapeuten kan helpen leeftijd passende informatie, of het "kind" is 4 jaar of 40.

Iedereen die ooit heeft geleefd met iemand die lijdt aan OCD weet dat het een familie-aangelegenheid. Kinderen willen natuurlijk hun ouders te behagen, en zal waarschijnlijk geschikt voor hun ouder met OCS om ze beter te voelen. "Ja, mam, moet u zeker uitgeschakeld het fornuis", een 8-jarige zoon zou kunnen zeggen, over en voorbij. Dit kind doet wat ieder van ons zou doen in deze situatie, tenzij we werden opgeleid over OCD. Hij is geruststellend iemand die hij houdt.

Misschien een ander scenario zou een jonge dochter helpt haar vader laat U alle deuren in het huis om te controleren of ze zijn vergrendeld betrekken. In dit geval is het kind daadwerkelijk deelneemt aan het dwangmatig gedrag. In nog een ander voorbeeld, kan een tiener net voorkomen dat het krijgen van haar rijbewijs omdat haar moeder is doodsbang dat ze bij een ongeluk krijgt.

Als buitenstaanders kijken in, het is niet moeilijk om te zien dat deze verschillende mogelijkheden nadelige effecten op kinderen kunnen hebben. Kinderen imiteren hun ouders. Hoewel dit niet noodzakelijk dat ze zal gaan om OCD te ontwikkelen, zou het niet verrassend zijn als zij, op zijn minst, zich ontwikkeld tot angstige volwassenen.

Ik heb geen OCD, maar ik zou graag denken als ik dat deed, getuige van de gevolgen van de aandoening zou kunnen hebben op mijn kinderen zou een enorme impuls aan de behandeling te krijgen. Ook een ouder met OCD heeft de kans om een ​​geweldig rolmodel voor zijn of haar kinderen. We hebben allemaal onze strijd, en onze kinderen zullen ook. Er is geen betere manier om onze kinderen te leren hoe om te gaan met deze strijd, dan om ze gezicht hoofd-on onszelf! De lessen hier zijn waardevol. Om er een paar te noemen:

• Het is prima om toe te geven heb je OCD (of een ziekte, probleem, ontbering, of pijn); praten over onze problemen, ze niet geheim te houden, is de weg te gaan. Kinderen zijn intuïtief en zal waarschijnlijk weet dat er problemen zijn, zelfs als je ze niet bespreken.
• Er zijn mensen die kunnen helpen u (en uw gezin) te gaan en beter worden.
• De behandeling is zelden gemakkelijk, maar het is de strijd om uw gezondheid en welzijn te herwinnen waard.
• U heeft altijd de steun en liefde van je familie.

Natuurlijk, er zijn momenten waarop een ouder de behandeling niet meer te kiezen, en in deze gevallen, ik denk dat veel zorg en aandacht moet worden besteed aan de kinderen in het gezin. Een goede les in dit geval is dat terwijl we het gedrag van anderen, zelfs die we liefhebben niet kunnen controleren, kunnen we kiezen hoe we reageren. We moeten in staat zijn om ons eigen leven te leiden. Steungroepen zou vooral nuttig in deze situaties zijn.

Als OCD is de controle van uw leven, en je hebt kinderen, dan is het die hen ook. Ik hoop dat je de keuze om op te staan ​​en vecht je OCD, voor u, voor uw kinderen, en voor uw hele gezin te maken.