Kort na mijn zoon Dan werd gediagnosticeerd met een obsessief-compulsieve stoornis (OCS), waren hij en ik met enkele vrienden en besloten om een ​​hapje te eten. We waren allemaal doodleuk kletsen over de verschillende restaurant keuzes als Dan plotseling ervan overtuigd dat we gaan naar een bepaalde plaats. Hij was onvermurwbaar; we nodig hadden om daar te eten.

Dus daar gingen we. Als ik me goed herinner me een aantal blikken werden uitgewisseld ( “Wat is er met hem?”), Maar niemand klaagden en we gingen mee.

Ik wist heel weinig over OCD op het moment, maar wat ik wist, was dat deze schijnbaar egoïstische gedrag was totaal uit karakter voor mijn zoon. In feite, het was precies het tegenovergestelde van de “echte Dan” die altijd zo ongedwongen en enthousiast om anderen te behagen was geweest. Helaas, OCD werkt op een ingewikkelde manier, en het vaak zinvol bij OCS patiënten om precies het tegenovergestelde van wat hun aandoening eisen te doen. Ik denk dat het ook waar dat OCD geeft soms niet-patiënten een verkeerde indruk, inderdaad de tegenovergestelde indruk, van de ware aard van mensen die lijden aan de aandoening.

Onze vrienden wisten niet dat Dan had OCD, maar ik ben niet van overtuigd dat zou hebben telde. Ze waarschijnlijk dachten Dan was egoïstisch, omdat hij eiste dat we eten waar hij wilde eten, zonder rekening te houden voorkeur iemand anders.

De waarheid was Dan's OCD maakte hem denk dat we allemaal moesten naar die bepaalde restaurant of iets ergs zou gebeuren. Hij was niet egoïstisch; Hij geloofde dat hij het beschermen van de mensen die hij gaf over. Dwanghandelingen betrekking tot het doen van bepaalde dingen op bepaalde tijdstippen of op een bepaalde manier, of inflexibel op verschillende manieren, kunnen allemaal worden opgevat als daden van zelfzucht.

Er zijn vele andere voorbeelden waar de acties van mensen met OCD verkeerd kunnen worden uitgelegd als egoïstisch. Misschien een OCD lijder besmetting angsten, en kan er niet toe brengen zich te laten iedereen te gebruiken haar badkamer. Helaas kan ze niet zelf brengen naar haar vriend te vertellen ze heeft OCD, hetzij. En dus komt ze over als egoïstisch, of vreemd, en zou zelfs haar vriend te verliezen.

Of misschien een OCD lijder wordt gevraagd om een ​​collega rijden naar de luchthaven, maar kan niet, want hij heeft een sterk gevoel dat de passagier ernstig zal worden gekwetst, of misschien zelfs gedood bij een ongeluk dat hij zal veroorzaken. En dus hij wordt gezien als egoïstisch en niet bereid om iemand te helpen. De mogelijkheden zijn eindeloos en ik weet zeker dat veel OCD-patiënten en hun dierbaren kan gemakkelijk te komen met hun eigen voorbeelden.

Niet alleen OCD-patiënten hebben te maken met zo egoïstisch en waarschijnlijk vervelend, zij zich vaak schuldig voelen voor het “hebben” om mensen en situaties te manipuleren om te volgen wat hun OCD dicteert wordt ervaren. Ze weten hoe ze worden weergegeven aan andere mensen, en deze kennis alleen bij aan de kwelling, evenals isolatie, de OCD lijder al voelt.

Maar echt, het is allemaal een groot misverstand. Het is extreem moeilijk voor degenen onder ons zonder de aandoening te begrijpen dat mensen met OCD het gevoel dat ze geen keuze hebben. Ze kiezen niet, of zelfs willen, om op deze manier te handelen; zij moeten. Het gaat niet om wat ze willen; Het gaat over wat hun OCD eisen. Ze worden gevangen gehouden door een obsessief-compulsieve stoornis, en zijn op zijn wenken te bedienen.

Onderwijs is zo belangrijk voor de dierbaren als behandeling voor patiënten. Als ik had begrepen wat er gebeurde toen Dan aangedrongen op gaan dat restaurant, ik kon hem niet ingeschakeld. En terwijl het waar is OCD kan misleidend en bedrieglijk zijn, het is ook waar dat OCD is behandelbaar. Lijders nodig hebben om de juiste behandeling te krijgen, en kies om te vechten. Alleen dan zal het duidelijk aan anderen, alsook om zichzelf te zijn, wie ze werkelijk zijn.